Амбиваленттілік-бұл кез-келген объектіге немесе жағдайға қатысты қайшылықты сезімдер.
Егер сіз екі жақты сезімдерді сөзбен сипаттасаңыз, ол келесідей көрінуі мүмкін: “белгілі бір мағынада мен қалаған нәрсені қаламаймын. Мен бір уақытта не болып жатқанын мақұлдаймын және мақұлдамаймын”.
Екі жақты тәжірибе жасөспірімдердің дамуына кедергі келтіруі мүмкін. Мысалы, 15-18 жас аралығында, университетке түсу уақыты келгенде, жасөспірімдер бір уақытта әрі қарай оқуды қалауы және қаламауы мүмкін. Олар жайлылық аймағында қалуға (үйде тұруды жалғастыруға) және одан әрі дамуға (университетке түсуге, ата-анадан көшіп, тәуелсіз өмір бастауға) деген ұмтылыстың арасында аралас сезімдерді сезінеді.
Жасөспірімнің ата-анасы шыдамсыздық танытып, жасөспірімді университетке құжаттарды тапсыруға, түсу емтихандарына дайындалуға және т.б. бақылауы мүмкін, олар оған көмек ұсына алады немесе өз көзқарасын талап ете алады. Бұл жағдайды одан әрі ушықтырады. Жасөспірім бір уақытта олардың көмегін бағалайды және оған ренжіді.
Ерте жасөспірімде (9 жастан 13 жасқа дейін) амбиваленттілік балаларға ата-аналарына қарама-қайшы сезімдері туралы хабарлауға көмектеседі:
Осындай сөз тіркестерінен кейін ата-аналар таң қалады: олардың баласы нені қалайды? Хабарламаның екі бөлігінің қайсысы дұрыс? Шын мәнінде, белгілі бір сәтте бөліктердің әрқайсысы дұрыс. Есеюдің талап етеді, бас тартқан балалар тәуелділіктер, және бұл жасөспірімнің туындауы мүмкін сезімін жоғалту. Жаңа өмірлік тәжірибе оған аралас сезім тудырады және оған қарама-қайшы болып көрінеді. Және ол шын мәнінде осындай.
Өсіп келе жатқан амбиваленттілік жасөспірімді одан сайын қиындатады. Жасөспірім: “мен неғұрлым үлкен болсам, айналамдағы әлем соғұрлым қайшылықты болады. Тәуелсіз болу үшін мен көбірек жауапкершілік алуым керек. Бір нәрсеге жету үшін Мен өзімді мәжбүрлеуім керек. Балалық шақта бәрі әлдеқайда қарапайым болды”. Бұл шынымен де солай.
